Gecenin alaca karanlığında

Gecenin alaca karanlığında can çekişiyor umutlarım.
Yarım kalmışlıgıma tanık bütün serzenişler iç ceplerimde saklı.
Üşüdüğümün farkındayım, üstüme biraz acı örtüyorum.
Öyle bir çıkmaz yaşıyorum ki , kimse bilmez geceler tanık.
Bitmeyen hüznümü son damlasına kadar içiyorum .

Sonra bir akrep sızıyor geceme içimi kusuyorum.

Firariyim.
Ölsem kimsenin kefeni duymaz.
Cenazem kendime ağır, kalabalığa sızı.
Fazlayım bu şehirde.
Biraz tutunsam hayata cesedim düşüyor avuçlarıma.
Gülmek içten değil artık.
Aşklar da köreldi.
Neyi yaşamak istesem gece karanlığına gömüldü.
Sigara külü gibi yanıyor içim.
Ve katran karası umutsuzluk vaad ediyor ömür.
Sövmek geliyor içimden.
Sahi ben bu hayatın , gelmişin, geçmişin NERESİNDEYİM.

<Hüzünlü Şair> Bayar Özer