Aşktı işte… Varmışçasına bulduğum,

yokmuşçasına yaşadığım.Bir bank

kırığında oturuyorduk. Akşamdı. ”

Beni kimsede hatırlama,” dedi ve gitti.

Bu yüzden başkalarında aramadım onu.

Dilimin ucuna kadar geldi ama, ”

Ben küçücük kalbin için kocaman

bir aşka katlanıyorum,” diyemedim.

Gitti işte… Sanırım gelmeyi, kalmakla

karıştırmışım. Her geleni kalacak sanmamayı

öğrendim. Evet, çok şey öğrendim onun gidişiyle.

Mesela aşk, kedere bulanmak için bir mazeretmiş.

Yokluğunda üstüme çullanan acılar söyledi. Oysa

ben zaten kedere bulanmak istiyordum, belki sen

bahaneydin sevgili?Ben seni değil, seni sevmeyi

seviyordum, sen araya girdin….

yazar:yunus demir