GİTMELİYİM

GİTMELİYİM
Gözlerim bakışlarına dügümlü kaldı.
Çırpındım, uzaklaşmak istedim senden.
Kurtulmalıyım yar, karanlık çökmeden karaya varmalıyım.
Daha da çok bogulmadan,
Saçlarına yakalanmadan,
Dudaklarının yüzeyinden usulca gitmeliyim…

Sensiz , senden ayrı kalmaya mahkum oldugumu bilmeliyim.
Yoklugunun mahpuslarında müebbet sensizlige hüzün giymeliyim.
Bütün günahlar üzerimde,
Yarım kalan heveslerle,
Ellerinden usulca kaybolup gitmeliyim…

Hani dönmeyen gidişler vardır ya.!
Tıpkı senin bana hiç gelmeyipte hep gittigin gibi..
Oysa ben hep sende kaldım yar,
Senin hiç olmadıgın bir çok gelişlerle geldim.
Ama bilmedin, görmedin.
Ben sende hiç olmamıştım ki yar…

Şimdi bile bile kaçıyorum senden.
Kaçmalıyım yar,
Seni bilmeden bilindik şeyleri yaşamalıyım.
Senden vazgeçmeliyim yar,
Ki söyle;
Hayatın neresine saklanmalıyım da seninle bu kadar çok karşılaşmamalıyım..!

Sözlerin nefesimde dügümlü kaldı.
Cümle cümle vardın.
Nokta nokta uzaklaştın.
Bana ne verdin ki, bir çok yarın alıp götürdün.
Ne verdin ki yar, bu kadar çok ‘ben’ çalıp götürdün…

Hüzünlü Şair
Bayar özer